Na een verandering van hart heeft Quentin Tarantino zijn elfde film geannuleerd, de filmcriticus , die ons afvraagt ​​wat de volgende (en waarschijnlijk laatste) film van de regisseur zal zijn. Terwijl we wachten, is het het perfecte moment om zich te verdiepen in een Tarantino-Athon, dus we hebben elk van de 10 speelfilms gerangschikt die de filmmaker hieronder heeft geregisseerd. Merk op dat we zeiden "speellengte", wat betekent dat we de segmenten over het hoofd zien dat hij heeft geholpen voor Sin City en vier kamers .

We denken nog niet dat Tarantino een echt slechte film heeft gemaakt, maar een paar dat niet zo goed is als zijn inspanningen. Dus draag dat in gedachten terwijl je de volgende lijst leest. Zelfs het ergste van Tarantino is meestal beter dan de beste van elke andere filmmaker.

Hier zijn de beste Quentin Tarantino -films, gerangschikt. Zoals altijd, vergeet niet om commentaar te geven onderaan de pagina en laat ons weten hoe u de films van Tarantino zou rangschikken!

De films van Quentin Tarantino rangschikken

11 afbeeldingen 10. Death Proof (2007)

Laten we dit nu uit de weg ruimen: Death Proof is niet zo leuk als Planet Terror , maar het is absoluut het slimste eerbetoon aan B-Movies ooit gemaakt. De film speelt als iets dat een van de meest getalenteerde (en eigenwijs) filmmakers ooit heeft samengesteld met enkele vrienden tijdens een reeks weekenden, zij het met een weekend gefinancierd door een grote productie-outlet en een hel van een snelvuurscript.

Het verhaal van Stuntman Mike die mooie, spraakzame kuikens met zijn doodsbevrezen auto neerhaalt, is een kogel van een film, een die op de een of andere manier erin slaagt om de carrière van Kurt Russell te revitaliseren en ons bijna 40 minuten van dialoog te laten doorstaan ​​voor het bloed en de lef. die de film des te zeldzamer maakt en moet zien gezien het huidige studioklimaat. En als Smartass -kuikens er goed uitzien en snel praten, is je tas niet, de klimatologische death -achtervolging gevoed door wraak en puur geweldig, zou zelfs de meest ijverige sceptici moeten bevredigen.

9. The Hateful Eight (2015)

Gewapend met wrede humor en een intens verhaal, is Quentin Tarantino's The Hateful Eight net zo brutaal in zijn inzichten in rasrelaties en de menselijke natuur als in de weergave van geweld en het Wilde Westen. Door de westerse en mysterieuze genres te combineren en een gezonde dosis galghumor toe te voegen, is de film zowel een intense karakterstudie als een valentijn voor glorieuze oude school 70 mm filmmaken.

The Hateful Eight gaat heel erg over racerelaties in Amerika, de post-burgeroorlogsomgeving zorgt voor een verkenning van enkele zeer eigentijdse kwesties. Dit maakt het misschien wel Tarantino's meest genuanceerde en volwassen verhaal tot nu toe. (Dat wil echter niet zeggen dat Tarantino niet ook plezier heeft met het materiaal.) Er zijn enkele elementen die Tarantino -fans overdreven vertrouwd kunnen zijn met de filmmaker die kannibaliseert vanuit zijn eigen oeuvre (er zijn absoluut tinten reservoirhonden hier). Het zien van die overeenkomsten leidt ertoe degenen die zijn werk kennen om te anticiperen op waar het verhaal naartoe zou kunnen gaan en dus een aantal van de verrassingen te verspreiden waar hij zoveel tijd door heeft besteed aan het leggen van de basis. Maar uiteindelijk bleken die prijzen in vergelijking met het algemene verhaal.

8. Inglourious Basterds (2009)

Dit is Tarantino's zelf beschreven eerbetoon aan het vuile dozijn , een karakter-zware man-on-a-missiescript. Inglourious Basterds is minder een enkele ervaring dan vier korte toneelstukken en een korte film. Het is verreweg het meer theatrale werk van Tarantino sinds reservoirhonden . Vergis je niet, elk specifiek gedeelte van de film is gevuld met eersteklas uitvoeringen en het soort dialoog-als-suspense dat Tarantino-fans zijn gaan waarderen. Het probleem is echter dat er gewoon zoveel van is. We worden in wezen lange, uitgestrekte gesprekken aangeboden die voorafgaand aan 30-seconden bursts van actie hebben.

De Oscar-winnende, moeiteloos ontwapenende uitvoering van Christoph Waltz, terwijl kolonel Hans Landa een van de beste van Tarantino's slechteriken staat-brutaal, charmant, slangachtig en laf. Lt. Aldo Raine is echter inderdaad een vreemde zaak. Aanvankelijk een nogal eendimensionale rol, biedt Brad Pitt's gelijktijdig angstaanjagende en hilarische prestaties lagen voor een personage dat gemakkelijk over de pagina kan zijn geslingerd en stierf aan overmatige persoonlijkheid. Aan het einde van de dag is Inglourious Basterds een reeks sterk gemaakt, als vakkundig (over) geschreven, stukken die nooit echt samenkomen in één coherent geheel.

7. Kill Bill: Volume 2 (2004)

Kill Bill, Vol. 2 volgt de bruid (Uma Thurman) terwijl ze op weg is om de laatste drie leden op haar wraaklijst te verwijderen: Elle Driver (Daryl Hannah), Budd (Michael Madsen) en, natuurlijk, Bill (wijlen David Carradine). Tarantino beloofde lang geleden dat Vol. 2 zou meer van de klassieke Tarantino-stijl van gelikte dialoog, popcultuurreferenties en slechte personages zijn, met iets minder van de actie. Dat is een enorm understatement. Vol. 2 is misschien wel de meest spraakzame film van Tarantino tot nu toe. En dat zegt veel. Thurman bezit opnieuw de film en toont een enorm spectrum van emotioneel bereik.

Met vol. 2 , we duiken dieper in op het achtergrondverhaal van de bruid, verkennen motivaties, redenen en verklaringen zodat het hele stuk volkomen logisch is, met name dat van Beatrix Kiddo (aka de bruid), wiens naam wordt onthuld met typische demente QT -humor. Haar vechtpartij met collega -moordenaar Elle Driver (Darryl Hannah) in de trailer van Budd is een ding van gewelddadige schoonheid. Je leert hoe Elle haar oog verloor en verdomd bijna uit je stoel springt, terwijl Elle de meest verdienstelijke komst krijgt sinds de verpleegster Ratched.

6. Jackie Brown (1997)

De onmiddellijke reacties op Jackie Brown , in '97, waren absoluut goed, hoewel het als een vervolg op de baanbrekende pulpfictie uiteindelijk ook werd gezien als een ernstige struikelen. Als de enige aanpassing van Tarantino, die van Elmore Leonard's Rum Punch , haalde Jackie Brown de regisseur uit zijn volledige comfortzone (ondanks het feit dat de boeken van Leonard een enorme invloed hadden op alle films van Tarantino).

In recentere jaren is Jackie Brown echter teruggekeken als een van Tarantino's sterkste en leuker ingetogen, karaktergestuurde inspanningen. Het titelpersonage van Pam Grier kruist paden met de wapenloper van Samuel L. Jackson, Ordell, Robert Forster's sympathieke borgtochtbondsman en de NO-BS ATF-agent van Michael Keaton (die hij ook speelt in Leonard-aanpassing uit 1998 uit het zicht !), Allen willen hun handen op $ 500.000 aan contanten. De plot is dicht maar niet vervreemdend, en het is erg leuk om Tarantino te zien dat acteurs als De Niro en Keaton in zijn wereld spelen.

5. Django Unchained (2012)

Tarantino schuwt de gruwelen van slavernij in Django Unchained niet, zelfs niet terwijl hij een rare, wilde en bloedige gewelddadige menigte-plunder levert in deze rauwe groet naar de spaghetti western. De film is ontworpen als een menigte-plunder en het levert zeker die belofte op en biedt veel momenten van overdreven gunslinger geweld en humor.

Een van de meest opvallende dingen over het verhaal is echter hoe goed Tarantino de toon in evenwicht brengt, tussen absurde komedie en brute scènes van het leven voor slaven in het Antebellum South. Het informele en onophoudelijke racisme dat te zien is, is schokkend, maar helaas nauwkeurig voor het afgebeelde tijdperk.

Afgezien van gruwelen, is Django Unchained heel veel plezier en absoluut een must-see.

4. Once Upon a Time ... in Hollywood (2019)

Tarantino's meest recente film, 2019's Once Upon a Time ... in Hollywood , is niet alleen een van zijn beste werken, maar ook zijn tweede majoor "Wat als ...?"-Stijl Alternatieve geschiedenisprojecten na Inglourious Basterds . Hoewel net zo menigte met zijn "cursuscorrectie" afwerking, beschikt over een meer betekenisvolle emotionele onderbuik (hoewel het nog steeds niet schuwt de regisseur voor de voorliefde voor ultra-geweld).

Het verhaal van een ouder wordende acteur en zijn loyale assistent/incidentele stunt dubbel navigeren door het bedrijf, terwijl ook bizar paden met de familie Manson, in 1969, een van QT's meest boeiende en Academy Award-winnende, verhalen. Met in de hoofdrol Leonardo DiCaprio, Brad Pitt (die een Oscar zou winnen voor zijn rol), en Margot Robbie als Sharon Tate, is de film een ​​tijdcapsule met prachtige uitvoeringen, geweldige naalddruppels en bevredigende momenten van grimmige intensiteit.

3. Reservoir Dogs (1992)

Als de kortste film van Tarantino tot nu toe, is Reservoir Dogs ook zijn strakste; Voor elke uitweiding van de cal-card naar pop-culturele minutiae gebeurde er een essentiële plotontwikkeling of karakteropbouw die tegelijkertijd plaatsvond, en over het algemeen beweegt de film in zo'n bliksemsnel tempo dat er nauwelijks tijd is om volledig te verteren wat er gebeurt tot het laatste schot is afgevuurd. Tim Roth, Steve Buscemi en Michael Madsen leveren allemaal sterrenprestaties, terwijl standvastige karakteracteurs zoals Lawrence Tierney en vooral Harvey Keitel het materiaal boven het rijk van louter pulpfictie in gootpoëzie verheffen.

Ondertussen verandert Tarantino's economische maar fascinerend creatieve regie van een virtueel verhaal met één locatie in een klein epos, niet alleen het gezicht van de misdaadbioscoop transformeren, maar ook allemaal van films zoals we het kennen. Sindsdien zijn er zoveel andere scenarioschrijvers en regisseurs gekomen om zijn stimulerende, postmoderne stijl te dupliceren, maar niemand heeft het ook gedaan; In honderd minuten durende moment creëerde Tarantino een onmiddellijke klassieker, maakte hij naam voor zichzelf en definieerde hij een hele generatie filmmakers.

2. Kill Bill: Volume 1 (2003)

Tarantino's tweedelige eerbetoon aan de bruid droeg Black draait om de bruid (gespeeld door Uma Thurman), die voor dood wordt achtergelaten na haar ex-lover Bill (David Carradine) en haar voormalige cohorten (waaronder Michael Madsen, Lucy Liu, Vivica A. Fox en Darryl Hannah) schiet haar trouwfeest op. Na het ontwaken uit een coma van vier jaar, begint de bruid aan een zoektocht naar bloedige wraak die haar over de hele wereld leidt.

Deel 1 van Tarantino's ultra-gewelddadige epos is een met bloed doordrenkte bonanza. Het gieten is over de hele linie perfect, maar de grootste lof moet zelf naar de bruid gaan, Uma Thurman. Het lijkt erop dat ze het meest thuis is wanneer ze de dialoog van Tarantino spreekt. Ze slaagt erin om een ​​aantal geweldige lijnen in te glijden met die altijd coole levering die zeker steeds opnieuw door filmgeeks wordt geciteerd. In de tweede helft, wanneer de dialoog erg schaars wordt, levert UMA als een pure kick -butt -actieheld.

1. Pulp Fiction (1994)

In 1995 kwam het neer op Pulp Fiction vs. Forrest Gump voor de beste foto Oscar. Gump won en zelfs toen wisten de meesten dat de Academy -kiezers minder doos chocolaatjes en meer portemonnee hadden moeten zijn met de tekst "Bad Mutherf@#%ER" erop.

Oneens? Weinig films uit de jaren negentig, laat staan ​​aller tijden, rimpeleffect in Pop-cultuur zoals Tarantino's niet-lineaire epos heeft. Het is rock and roll met 24 f/s, gevoed door een fanzine -gevoel voor smaak en een voorliefde voor het creëren van direct citeerbare dialoog. De film heeft Guns, een bijbelse hitman, zijn minder dan rechtvaardige partner, met leer beklede gimps die zich verstopt in hoekwinkelkamers, horloges die zich op plaatsen verbergen, zelfs waar Bruce Willis over wil praten en vijf dollar milkshakes. Als regisseur vestigde Tarantino zich als een kracht om rekening mee te houden, met zijn geïnspireerde richting en affiniteit voor het maken van bronmuziek tot een belangrijke speler in het vertellen van zijn verhaal. Zijn werk vormde ook het podium voor een reeks kopieën, omdat films als 2 dagen in de vallei en dingen om te doen in Denver als je dood bent, kan bevestigen. En laten we het Legion of Film School -grads niet vergeten die hun muren versierden met Jules en Vincent, of naar de film beschouwden als een Rosetta Stone voor alle films.

Fictie veranderde niet alleen de manier waarop films werden gemaakt, het veranderde onze verwachtingen voor wat film kan, en zou moeten doen. Niet slecht voor je tweede film.

En dat is het voor onze lijst met de beste Tarantino -films. Ben je het eens met onze ranglijst, of is je rangorde anders? Laat het ons weten in de reacties of maak je eigen Tarantino Tier -lijst met behulp van onze handige tier tool hierboven.