Zelden wordt een ontwikkelaar synoniem met een enkel genre, maar Bethesda heeft zijn kenmerkende stijl zo onder de knie dat het verleidelijk is om het hele rijk van first-person open-wereld westerse RPG's te hernoemen als "Skyrimlikes" of "Oblivionvanias." Sinds * The Elder Scrolls: Arena * debuteerde in 1994, is Bethesda Game Studios uitgegroeid tot een krachtpatser in de Triple-A-ruimte, een gepassioneerde fanbase verzameld, een massale verkoop behalen en zelfs een $ 7,5 miljard overname van Microsoft ophalen-allemaal dankzij de beproefde ontwerpprincipes.

Bethesda heeft door de jaren heen zijn aandeel van blockbusters en misfires gezien. Met de recente release van *The Elder Scrolls: Oblivion Remaster *, heeft het ons ertoe gebracht onze langdurige meningen opnieuw te beoordelen, waardoor dit een geschikt moment is om de catalogus van de studio opnieuw te bezoeken en te rangschikken. Het zal een tijdje duren voordat * de Elder Scrolls Vi * zich uitmaakt voorbij zijn dramatische en misschien vroegtijdige, onthullingslogo, dus deze lijst zal tenminste niet snel verouderd zijn.

Deze lijst viert de zwaargewichten - de uitgestrekte, prestige sandboxen die onmiddellijk de grandeur van een Bethesda -spel oproepen. Maar beginnen nederig met ...

9: *The Elder Scrolls: Arena *

Hoewel niet als laatste vanwege slechte kwaliteit, landt * Arena * onderaan omdat het een eerste poging was van een studio die niet bekend was met RPG's. In 1994 had Bethesda voornamelijk sport- en terminatorspellen ontwikkeld, en * Arena * was een vreemde hybride van middeleeuwse gladiatorengevechten en stadsverkenning. Ontwikkelaars verschoven snel met versnelling, introduceerden kerkerskruipen en sidequests, wat resulteerde in een fascinerende first-person RPG die typisch aanvoelt-een "Where-Do-i-Go?" Avontuur doet denken aan *Ultima Underworld *en *Might and Magic *.

* Arena* beschikt over complexe systemen, gerandomiseerde buit en uitgestrekte, labyrintische zijquests, hoewel zijn onhandige beweging en frustrerende gevechten afbreuk doen aan de ervaring. Ondanks zijn fouten was het succes van de game cruciaal, waardoor de weg werd vrijgemaakt voor de toekomstige triomfen van Bethesda.

8: *Starfield *

Elke nieuwe Bethesda -game brengt gefluister van motorupgrades, maar * Starfield * klampt zich vast aan de verouderde "Creation Engine 2.0", ondanks zijn slankere animaties. Hoewel de Nasapunk Sci-Fi-setting een welkome afwijking markeert van de low-tech locaties van Tamriel en de woestenij, gaat het niet goed in bij de sterke punten van Bethesda. In plaats van een rijk gedetailleerde wereld, hebben we 1.000 procedureel gegenereerde planeten met repetitieve interessante punten. Landing op een nieuwe wereld resulteert vaak in nog een verlaten cryo -lab of de mijne - op zijn zachtst gezegd monotoon.

Ondanks zijn ambitieuze reikwijdte voelt * Starfield * zich hol in vergelijking met de ingewikkelde omgevingen van het verleden van Bethesda. Het plaatsen van het zo dicht bij * Arena * lijkt misschien hard, maar het is gemakkelijker om de groeipijnen van een onervaren team te vergeven dan de tekortkomingen van een Triple-A-streven van $ 200 miljoen die niet aan de verwachtingen voldeden.

7: *The Elder Scrolls: Daggerfall *

Een reden * Starfield * teleurstellen is dat Bethesda al lang uitblinkt in procedurele generatie. Hun tweede RPG, *Daggerfall *, blijft een van de meest indrukwekkende prestaties van open-wereldcreatie, uitgebracht in 1997. Ter vergelijking, *Skyrim's *Kaart overspant ongeveer 15 vierkante mijl, terwijl *Breath of the Wild *en *Grand Theft Auto 5 *rond 30 vierkante mijl zweven. *Daggerfall*daarentegen beslaat een verbluffende 80.000 vierkante mijl - roughly de grootte van Groot -Brittannië.

Lopen over de hele kaart duurt 69 uur, hoewel het rijden op een paard dingen versnelt. De wereld is immens, schaars en visueel underwhelming, maar toch boordevol leven. Alleen al de regio Iliac Bay herbergt negen klimaten, 44 politieke regio's en 15.000 interessante punten. Duizenden kerkers en steden wemelen van missies en NPC's, hoewel de procedurele generatie leidt tot enkele inconsistenties.

Gevechten verbetert enigszins, maar de opvallende functie is het op vaardigheden gebaseerde progressiesysteem, waarbij je vaardigheden groeien terwijl je ze gebruikt. Boven de grond, * Daggerfall * schijnt met meeslepende activiteiten zoals het kopen van onroerend goed, zich aansluiten bij gilden en vrij stelen/moorden. Het is een sandbox die praktisch smeekt om gezelschap, hoewel de opaciteit en onhandigheid je misschien naar moderne gemakken kan doen verlangen.

6: *Fallout 76 *

Het zal je misschien verbazen om * Fallout 76 * op deze lijst te zien, gezien de verschuiving naar multiplayer- en live-service mechanica. Bij de lancering was de game een ramp, die NPC's en dialoog wegliet ten gunste van verdrieters voor smaak. Het was op zijn zachtst gezegd een vergissing, verergerd door buitbeperkingen, het maken van frustraties en twijfelachtige inkomsten. Updates zoals * Wastelanders * hebben echter geïntroduceerde NPC's geïntroduceerd, waardoor het de grootste cast in de serie is, hoewel hun waarde betwistbaar blijft. Tweaks aan het buitsysteem en de gameplay hebben de ervaring verbeterd, en er is een groeiende gemeenschap gevormd, vooral te midden van het succes van de * Fallout * tv -serie.

Ondanks deze veranderingen, *Fallout 76 *worstelt om de diepte van *Elder Scrolls Online *te matchen *, die hier in de inclusie miste vanwege de externe ontwikkeling door Zenimax Online Studios. Fans blijven sceptisch over Bethesda's rentmeesterschap van de Fallout -franchise, maar de ontevredenheid brouwde lang voordat * 76 * werd gelanceerd.