Jeden z najbardziej pamiętnych momentów z całej serii Assassin's Creed odbywa się na początku Assassin's Creed 3, kiedy Haytham Kenway kończy gromadzenie swojej grupy rzekomych zabójców w Nowym Świecie. Początkowo gracze uważają, że podążają za grupą zabójców. W końcu Haytam posiada ukryte ostrze, emanuje charyzmą Ezio Auditore i do tej pory jest przedstawiany jako bohater, uwalniając rdzennych Amerykanów z więzienia i konfrontacja z brytyjskimi redakcjami. Jednak objawienie pojawia się, gdy wypowiada znane zdanie: „Niech ojciec zrozumienia nas poprowadzi”, wyjaśniając, że śledzimy templariuszy, zaprzysiężonych wrogów zabójców.

Dla mnie ten zaskakujący zwrot uosabia szczyt potencjału Assassin's Creed. Początkowa gra wprowadziła urzekającą koncepcję - identyfikując się, zrozumienie i eliminowanie celów - ale jej narracja spadła, a zarówno bohater Altaïr, jak i jego cele brakowało głębokości. Assassin's Creed 2 poprawiło to, wprowadzając kultowe Ezio, ale nie udało się odpowiednio rozwinąć swoich przeciwników, a Cesare Borgia w Assassin's Creed: Brotherhood został szczególnie słabo rozwinięty. Dopiero Assassin's Creed 3, ustawiony podczas rewolucji amerykańskiej, Ubisoft poświęcił równą uwagę na rozwijanie zarówno Hunted, jak i Huntera. Takie podejście stworzyło bezproblemowy przepływ narracji od konfiguracji do wypłaty, osiągając delikatną równowagę między rozgrywką a historią, która nie została jeszcze powtórzona.

Podczas gdy obecna era serii RPG została dobrze przyjęta przez graczy i krytyków, liczne artykuły, filmy z YouTube i dyskusje na forum sugerują, że Assassin's Creed jest upadający. Przyczyny tego są dyskutowane. Niektórzy twierdzą, że dzieje się tak z coraz bardziej fantastycznymi lokalami, takimi jak walka z bogami jak Anubis i Fenrir. Inni krytykują włączenie różnorodnych opcji romansowych lub, jak widać w cieniach Assassin's Creed, użycie prawdziwych postaci historycznych, takich jak afrykański samurai Yasuke. Uważam jednak, że upadek wynika z odejścia z serii od opartego na postaciach historii, która została przyćmiona przez ekspansywne elementy otwartego świata.

Z biegiem lat Assassin's Creed rozszerzył swoją oryginalną formułę przygody z akcji o RPG i elementy serwisowe na żywo, w tym drzewa dialogowe, systemy poziomowania oparte na XP, skrzynki z łupami, mikrotransakcja DLC i dostosowywanie sprzętu. Jednak w miarę, jak nowe raty wzrosły, coraz bardziej wydawały się puste, nie tylko pod względem powtarzających się misji bocznych, ale także w ich opowiadaniu.

Chociaż gra taka jak Assassin's Creed Odyssey oferuje więcej treści niż Assassin's Creed 2, większość z nich wydaje się nieopolistyczna i powierzchowna. Podczas gdy wybór gracza powinien teoretycznie zwiększyć zanurzenie, w praktyce często osłabia to doświadczenie. Ponieważ skrypty wydłużają się, aby pomieścić różne scenariusze, tracą polski w grach z bardziej skoncentrowanymi narracjami. Ciasno scenariusze, filmowe opowiadanie epoki adwokackiej akcji pozwoliło na dobrze zdefiniowane postacie, które nie były rozciągnięte przez strukturę gry wymagającą bohatera dostosowania się do kaprysów gracza.

W rezultacie, podczas gdy Assassin's Creed Odyssey ma więcej treści niż Assassin's Creed 2, często wydaje się mniej angażujące i bardziej podobne do interakcji z AI niż złożonymi postaciami historycznymi. Kontrastuje to ostro z epoką Xbox 360/PS3, która moim zdaniem wyprodukowała jedne z najlepszych pism w grach, od namiętnego przemówienia Ezio po pokonaniu Savonaroli po tragikomiczną monolog Haytham po zabiciu przez jego syna, Connora:

*„Nie myśl, że mam zamiar pieścić twój policzek i powiedzieć, że się myliłem. Nie będę płakać i zastanowię się, co mogło być. Jestem pewien, że rozumiem. Mimo to jestem z ciebie dumny. Wykazałeś wielkie przekonanie. Siła. Odwaga. Wszystkie szlachetne cechy. Powinienem był cię zabić dawno temu.”**

Pismo z czasem pogorszyło się również na inne sposoby. Podczas gdy współczesne gry przylegają do uproszczonej dychotomii zabójców = Good and Templari = złe, wcześniejsze gry zamazały te linie. W Assassin's Creed 3 każdy pokonał templarium wyzwania Connora - i graczowi - w celu zakwestionowania ich przekonań. William Johnson sugeruje, że templariusze mogli zapobiec ludobójstwu Indianom. Thomas Hickey krytykuje misję zabójców jako nierealistyczną, podczas gdy Benjamin Church twierdzi, że „jest to kwestia perspektywy”, podkreślając perspektywę brytyjską jako ofiary niż agresorów.

Haytham próbuje podważyć zaufanie Connora do George'a Waszyngtonu, twierdząc, że naród, który będzie zbudować, będzie nie mniej tyraniczny niż monarchia, którą Amerykanie starali się obalić - roszczenie potwierdzone, gdy ujawniono, że Waszyngton, a nie Charles Lee, nakazał spaleniu wioski Connora. Pod koniec gry gracze mają więcej pytań niż odpowiedzi, wzmacniając narrację.

Zastanawiając się nad historią franczyzy, jasne jest, dlaczego utwór „Rodzina Ezio” z Assassin's Creed 2, złożony przez Jespera Kyd, tak głęboko rezonował z graczami, stając się oficjalnym tematem serii. Gry PS3, zwłaszcza Assassin's Creed 2 i Assassin's Creed 3, były zasadniczo opartymi na postaciach doświadczeń. Melancholiczne sznurki gitarowe „rodziny Ezio” miały na celu wywołanie osobistej straty Ezio, a nie renesansu. Chociaż doceniam ekspansywne budowanie światów i graficzne postępy w obecnych grach Assassin's Creed, mam nadzieję, że franczyza pewnego dnia powróci do dostarczania skoncentrowanych, skoncentrowanych na postaciach historii, które pierwotnie mnie urzekały. Jednak w branży zdominowanej przez ekspansywne otwarte światy i ambicje usług na żywo obawiam się, że taki zwrot może nie być zgodny z obecnymi modelami biznesowymi.