Assassin's Creed serisinin en unutulmaz anlarından biri, Hayham Kenway'in yeni dünyadaki sözde suikastçılar grubunu birleştirmeyi bitirdiğinde Assassin's Creed 3'ün başlangıcına yakın. Başlangıçta, oyuncular bir grup suikastçıyı takip ettiklerine inanmaya yönlendiriliyorlar. Sonuçta, Haytham gizli bir bıçağı kullanıyor, Ezio Auditore'un karizmasını yayıyor ve bu noktaya kadar bir kahraman olarak tasvir edildi, Yerli Amerikalıları hapishaneden kurtardı ve İngiliz redcoats ile yüzleşti. Bununla birlikte, vahiy, “Anlama Babası bize rehberlik etsin” ifadesini çektiğinde gelir ve suikastçıların yeminli düşmanlarını Tapınakçıları takip ettiğimizi açıkça ortaya koyar.

Bana göre, bu şaşırtıcı bükülme Assassin's Creed'in potansiyelinin zirvesini somutlaştırıyor. İlk oyun, hedefleri tanımlamak, anlamak ve ortadan kaldırmak - büyüleyici bir konsepti tanıttı, ancak anlatısı düz düştü, hem kahraman Altaïr hem de hedefleri derinlik yoktu. Assassin's Creed 2, ikonik Ezio'yu tanıtarak bunu geliştirdi, ancak Cesare Borgia ile Assassin's Creed: Kardeşlik özellikle az gelişmiş olan rakiplerini yeterince geliştiremedi. Assassin'in Creed 3'üne kadar Amerikan Devrimi sırasında ayarlanıncaya kadar Ubisoft, hem avcıyı hem de avcıyı geliştirmeye eşit dikkat göstermedi. Bu yaklaşım, henüz çoğaltılmamış olan oyun ve hikaye arasında hassas bir denge sağlayarak kurulumdan getiriye kesintisiz bir anlatı akışı yarattı.

Serinin mevcut RPG dönemi oyuncular ve eleştirmenler tarafından iyi karşılanmış olsa da, çok sayıda makale, YouTube videoları ve forum tartışmaları Assassin'in Creed'in düşüşte olduğunu gösteriyor. Bunun nedenleri tartışıldı. Bazıları bunun Anubis ve Fenrir gibi tanrılarla savaşmak gibi giderek daha fantastik binalardan kaynaklandığını iddia ediyor. Diğerleri, çeşitli romantizm seçeneklerinin dahil edilmesini veya Assassin's Creed Shadows'ta görüldüğü gibi, Afrika Samuray Yasuke gibi gerçek tarihsel figürlerin kullanımını eleştiriyor. Bununla birlikte, düşüşün serinin, geniş açık dünya unsurları tarafından gölgede kalan karakter odaklı hikaye anlatımından uzaklaştığına inanıyorum.

Yıllar geçtikçe, Assassin's Creed, orijinal aksiyon-macera formülünü RPG ve diyalog ağaçları, XP tabanlı tesviye sistemleri, yağma kutuları, mikrotransaksiyon DLC ve dişli özelleştirme gibi canlı servis öğeleri ile genişletti. Yine de, yeni taksitler büyüdükçe, sadece tekrarlayan yan görevler açısından değil, aynı zamanda hikaye anlatımlarında da giderek daha içten hissettiler.

Assassin's Creed Odyssey gibi bir oyun Assassin's Creed 2'den daha fazla içerik sunsa da, çoğu cilasız ve yüzeysel hissediyor. Oyuncu seçimi teorik olarak daldırmayı geliştirmekle birlikte, pratikte genellikle deneyimi seyreltir. Komut dosyaları çeşitli senaryoları karşılamak için uzandıkça, daha odaklanmış anlatılara sahip oyunlarda bulunan cilaları kaybederler. Aksiyon-macera döneminin sıkı yazılı, sinematik hikaye anlatımı, kahramanın oyuncunun kaprislerine uyum sağlamasını gerektiren bir oyun yapısı tarafından zayıflamayan iyi tanımlanmış karakterlere izin verdi.

Sonuç olarak, Assassin's Creed Odyssey, Assassin's Creed 2'den daha fazla içeriğe sahipken, genellikle daha az ilgi çekici ve daha çok karmaşık tarihsel figürlerden ziyade AI ile etkileşim gibi hissediyor. Bu, bence, oyundaki en iyi yazılardan bazılarını üreten Xbox 360/PS3 dönemi ile keskin bir tezat oluşturuyor, Savonarola'yı yendikten sonra ateşli konuşmasından Haytham'ın oğlu Connor tarafından öldürüldükten sonra trajikomik solukağına:

*“Yanağını okşamak ve yanlış olduğumu söylemek niyetim olduğunu düşünmeyin. Ağlamayacağım ve ne olabileceğini merak etmeyeceğim. Anladığınızdan eminim. Yine de, bir şekilde seninle gurur duyuyorum. Büyük bir inanç gösterdin. Güç. Cesaret. Tüm asil nitelikler. Seni uzun zaman önce öldürmeliydim.”*

Yazı da zamanla başka şekillerde de kötüleşti. Modern oyunlar suikastçıların basitleştirilmiş bir ikilemine uyarken = iyi ve Tapınaklar = kötü, önceki oyunlar bu çizgileri bulanıklaştırdı. Assassin's Creed 3'te, her biri Tapınak'ı mağlup etti, Connor'a ve oyuncuya inançlarını sorgulamaya zorluyor. William Johnson, Tapınakçıların Kızılderili soykırımını engelleyebileceğini öne sürüyor. Thomas Hickey, suikastçıların misyonunu gerçekçi olmayan olarak eleştirirken, Benjamin Kilisesi, İngiliz perspektifini saldırganlardan ziyade kurban olarak vurgulayarak “hepsi bir perspektif meselesi” olduğunu ileri sürüyor.

Hayham, Connor'un George Washington'a olan güvenini zayıflatmaya çalışır, inşa edeceği ulusun Amerikalıların devirmek istediği monarşiden daha az zalim olmayacağını iddia eder - Charles Lee değil, Washington'un Connor Köyü'nün yakılmasını emrettiğini ortaya çıkardığında doğrulanmış bir iddia. Oyunun sonunda, oyuncular cevaplardan daha fazla soru bırakarak anlatıyı güçlendiriyorlar.

Franchise'ın tarihini yansıtan, Jesper Kyd tarafından bestelenen Assassin's Creed 2 skorundan “Ezio'nun Ailesi” parçasının oyuncularla çok derin yankılandığını ve dizinin resmi teması haline geldiği açık. PS3 oyunları, özellikle Assassin's Creed 2 ve Assassin's Creed 3, temelde karakter odaklı deneyimlerdi. “Ezio'nun ailesi” nin melankolik gitar ipleri, Rönesans ortamından ziyade Ezio'nun kişisel kaybını uyandırmayı amaçlıyordu. Mevcut Assassin's Creed oyunlarının geniş dünya inşası ve grafik gelişmelerini takdir etsem de, umarım franchise bir gün beni büyüleyen odaklanmış, karakter merkezli hikayeleri sunmaya geri dönecektir. Bununla birlikte, geniş açık dünyaların ve canlı hizmet hırslarının egemen olduğu bir sektörde, böyle bir getirinin mevcut iş modelleriyle uyumlu olmayabileceğinden korkuyorum.